СОВРЕМЕННЫЕ БЕЛОРУССКИЕ ПОЭТЫ

Антон Рудак

«Верхні горад Вецер хмары па небе ў сумёты зьбіраў

І яны застывалі ў маўклівым спакоі.

Сумны хлопчык сядзеў на адхоне Дняпра,
А краіна драмала ў сьнягах за ракою.

“Бог пакінуў яе. Пэўна, зь дзесяць вякоў,
Як забыўся аб нашай няшчаснай радзіме,
Дзе ня тое што цмокаў – няма й ветракоў,
Ані Донаў Кіхотаў, каб біліся зь імі.

Ён пайшоў і пакінуў нас зь ёю саміх –
Дык на чорта малітвы да гэткага Бога?”
Раптам сьнег прыпыніўся і вецер заціх –
Бог схіліўся і сумна глядзеў на малога.

І пакуль феерверкі ляцелі ў гару
І клалося ў снапы пад сярпамі калосьсе,
Ён пайшоў – і адзін нарадзіў Беларусь,
І для першага разу някепска ўдалося.

.

Рыгор Барадулін

«У неба пехатою

Неба — трывалая столь.
Марна стараецца люць.
Госпад!
Ачалавеч мой боль,
Свойскі мой страх зьбязьлюдзь!

.

Генадзь Бураўкін

«Нагаварыцца з зоркамі»

Грымяць палітыкаў басы –
Не рэагуе маса,
Бо маса хоча каўбасы,
Бо маса хоча мяса.

Нашто ёй вабнасць перспектыў
І заўтрашнія гоні,
Калі ў душы адзін матыў:
Што будзем есці сёння?

Яна не выйдзе з-за стала,
Ёй хочацца спакусна,
Каб чарка поўная была
І тлустая закуска…

І ці не прыйдзе потым злосць
Спазнела,
Як заўсёды,
Што мяса ёсць,
І маса ёсць,
Але няма народа?

.

Таццяна Нядбай

«Сірэны спяваюць джаз»

А цяпер – проста лета, лета, лета,
якое паволі кладзецца ў Лету,
якое сплывае промнямі ў мора,
рудымі пасмамі ліжа морак.
І ўсё так проста, нібыта восень
забудзе прыйсці, адганяючы восаў,
забудзе забіць, і ты выпадкова
забудзеш забыць мае словы.

Кася Сянкевіч

«Гарбата з незабудак»

Гэтая справа не для абмеркавання.

Прыгадай

апошнюю ўсмешку,

апошні наш сум.

Пра тое магла б быць

напісана паэма,

а ёсць толькі гэты кароткі

верш.